Canım ne gazeteye bakmak istiyor ne de televizyon izlemek... Her taraf cinayet, hırsızlık, işkence, tecavüz haberleriyle dolu. Sokağa bile korkarak çıkar oldum. Paronayadan bir sağa, bir sola, bir öne, bir arkaya derken gezmeni tadını bile unuttum.
Hatırlıyorum da eskiden bir bardan çıkıp yalpalaya eve doğru sakin adımlarla dönebilirdik. Çocuklar sokakta gönüllerince oynayabilirdi. Herkes birbirini öcü görmüş gibi süzmezdi.
Filmlerde gördüğümüz vahşet ve kötülük sahneleri bize bu kadar yakın olmamıştı.
Biz daha şanslıydık, şimdiki çocuklara bakıp üzülüyorum, evden okula, bilgisayar başında pamukta büyüyen fasulye gibi büyüyüp gidiyorlar işte...
Hepimiz sinirlerimiz, duygularımız ve en önemlisi de vicdanımız alınmış yaratıklar gibi ortalarda salınıp duruyoruz.
Yazık…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder